karanlıktan doğan güneş

[LOST]

yanlız kalmış aşk acısı çeken bir insandı o.sabahları gündüzleri akşamları ve geceleri bilmeden yaşayıp giderdi.çünkü kimsesi kalmamıştı bu hayatta artık.ne günleri ne saatleri sadece yaşıyordu bomboşca.kimseyi sevmiyordu çünkü sevmek istemiyordu.tüm sevdiklerini kaybetmişti.eğer birisini severse onuda kaybedebilirdi.işte bundan korkuyordu tekrar kaybetmekten.soruyordu allaha beni neden diğer kulların gibi yaratmadın diye.oysaki oda allahın diğer kulları gibiydi.elbette oda acı çekecekti.çekmek zorundaydıda çünkü hayat acı ve hüzünlerle doluydu.korkuyordu dışarıya çıkmaya.güneşin yüzüne vurmasından korkuyordu.belkide eriyip gicekdi aydınlığın içerisinde.karanlığa hapsetmişti bu yüzden kendini.ama o cesurdu cesaretliydi birgün gelecek ve korktuğu şeyi yenecekti.çünkü oda insandı sevmeli ve sevilmeliydi.belki bu sefer istediği herşey yolunda gidicekti.birgün kapıyı açtı ve dışarıya çıktı ama korkusunu yenemeden karanlık ortama geri döndü hala korkuyor ve titriyordu soğuk bir su içti ve kendine olan cesaretini tekrar toparladı.yapmam gerek çünkü yapmalıyım sevmeliyim ve kendimi sevdirmeliyim bu karanlık yerden kurtulmalı ve bir güneş gibi hayata yeniden doğabilmeliyim dedi.kapıyı tekrar açtı ve çıktı gitti artık korkusunu yenmişti denizin kokusunu insanların sevgisini hissediyor ve içi huzurla doluyordu.insanları seviyordu başarmıştı.korkusunu yenmişti ve anlamıştı korktuğu şeylerin üzerine gitmesi gerektiğini.korkusunu yendikten bir muddet sonra ap aydınlık bir yerde buldu kendisini cennetin kapıları ona açılmıştı ve heryer ışık saçıyordu.allah kuluna şöyle dedi sen o karanlıkdan çıkma cesaretini gösterebildin sen insanları tekrar sevebildin ama ben sizi hep sevdim...mademki şuan güneşten korkmuyorsun öyleyse buyur tüm bu ışık saçan cennet senin olsun..sen karanlıklardan çıkan bir güneş gibi tekrar hayata doğan o kişisin.

Asiye Döver

[morphine]

eline sağlık